Nabeschouwingen

Het verblijf op de AFM was ook voor deze missie zeer aangenaam. Over een periode van zes weken leer je wel de meeste langblijvers kennen, en kennen die ook jou. Da's leuk, vooral omdat je met iedereen wel een praatje kan slaan, soms zelfs over ernstige onderwerpen. Mijn cabine maatjes waren leuke kerels waarmee ook een vriendschappelijke band snel gesmeed werd. Ook het verblijf in een 4-persoons cabine viel eigenlijk best mee, hoewel ik hier vooraf wel tegenop zag. De food aan boord was altijd lekker en overvloedig aanwezig, wat ook gevaarlijk is: ik ben benieuwd wat de weegschaal thuis zal zeggen, ik heb de indruk dat het wel zal meevallen.

Dakar is een leuke stad. De eerste aanblik is overweldigend en afschrikwekkend, vooral omdat je in 't begin dicht bij 't schip blijft en dus in de havenbuurt rondhangt. Zoals in elke havenstad is dat ook hier niet de meest welvarende buurt. Rondzwerven in de stad brengt je in contact met een heleboel verrassende indrukken. Op sommige plaatsen is de armoede en het zwerfvuil, soms zelfs de geurhinder héél opvallend, op andere zie je rijkere mensen en gebouwen. De kloof rijk/arm is hier duidelijk veel groter dan bij ons, met uitschieters in beide richtingen. Zoals op vele plaatsen in Afrika krijg je ook hier een beeld van wat er gebeurt als geld en een vast inkomen (of vervangingsinkomen) ontbreken. Tegelijk is het verbazend om zien hoe de mensen, wie het aan geld ontbreekt, zich weten aan te passen en toch niet naar agressie afglijden. Ik ben er niet zeker van of dit bij ons thuis ook zo zou zijn. Quasi iedereen is vriendelijk, je komt op vele plaatsen bedelaars tegen, maar een "neen" leidt niet tot vervelend aanklampen. Echt moeilijk is het om bedelende kinderen af te wimpelen. Als we bvb met de MercyShips Landcruisers door de stad rijden (en dat deden we bijna dagelijks) word je regelmatig bij stilstand (in de file, aan verkeerslichten) benaderd. We hebben de uitdrukkelijke instructie gekregen van MS dat er geen respons op bedelen mag worden gegeven, omdat men niet wil dat de MS-auto's een reputatie zouden krijgen van gulle bronnen van succes.

Het wegennet in Senegal is écht goed te noemen, zeker in vergelijking met andere Afrikaanse landen, en ook buiten de hoofdstad. Het verkeer is chaotisch en waarschijnlijk gevaarlijker dan bij ons, maar toch is er sprake van een soort galante verstandhouding tussen de chauffeurs onderling en heb ik eigenlijk nergens agressieve wegpiraten gezien. De verkeersregels (ik vermoed toch dat die er zijn) worden duidelijk "soepel" geïnterpreteerd. Het binnenland is weids en erg groen (we waren hier op het einde van het regenseizoen), plat, maar ook opvallend zijn de vele bouwprojecten die aan de gang zijn en op veel plaatsen hebben die het etiket van "de chinezen".

Wat het werk betreft dat ik heb verricht in het kader van de Medical Capacity Building, zijn er verschillende bedenkingen die ik me maak. Het Safe Surgery project op zich is natuurlijk een schitterend concept, maar de manier waarop we dit aanpakken is zeker voor verbetering vatbaar en dit wordt ook uitvoerig besproken op afsluitende vergaderingen. Er blijken trouwens wel wat voorgangers van mij in deze branche te zijn die dezelfde bemerkingen formuleerden. Mee om die redenen heb ik ook het eindgevoel dat ik me wat nuttiger had kunnen maken dan wat nu het geval was. Toch is voor mij de eindbalans zeker positief.